Het ging vroeger met veel tegenzin gepaard, maar nu kijk ik echt uit naar meditatiemomenten. Het zijn momenten waarop ik mezelf een plezier doe door mijn verhaal even los te laten. Alle gedachten over mijn doen en laten gaan dan aan de kant en maken plaats voor... NIETS. Niets dan observerende stilte, zonder oordeel noch verlangen.
Mediteren is zeer heilzaam tijdens ziekte en moeilijke momenten. Een chronische ziekte motiveerde mij om meditatie in mijn dagelijks leven te implementeren. Ik deed het aanvankelijk uit wanhoop en noodzaak, om mezelf te helpen, maar nu heb ik geen specifieke beweegreden meer nodig. Nu mediteer ik gewoon omdat het goed voelt. Het vult mij aan en laadt mij op, net zoals eten en drinken.
Het zou naar mijn mening een grote hulp zijn indien de medische wereld meer aandacht zou schenken aan de ontwikkeling van de innerlijke wereld. Stel dat je naast de reguliere behandeling op fysiek niveau ook nog een begeleiding op mentaal niveau zou kunnen krijgen. Dan is het plaatje écht compleet. In tijden van extreme ziekte had ik hier nood aan. Mijn lichaam werd behandeld, maar mentaal verloor ik de pedalen. Lichaam en geest zijn elkaars spiegelbeeld, het ene kan niet los van het andere gezien worden.
