‘Hoe gaat het met je boek?’ wordt mij wel eens gevraagd. Meestal door mensen die het niet gelezen hebben en dat ook niet van plan zijn. Het is ondertussen een jaar geleden dat het uitkwam. Mijn intentie bestond eruit om mensen te bereiken die zich herkenden in mijn verhaal. En dat er vanuit die herkenning troost of inspiratie kon ontstaan. Het biedt een reële inkijk in het leven van iemand die gebukt gaat onder een auto-immuunziekte en alle mogelijke uitwegen onderzoekt.
Ik ben dankbaar voor de vele hartverwarmende reacties van mensen die meenden geraakt te zijn door mijn woorden. Ik heb ook het geluk gehad om mijn verhaal te mogen brengen tijdens diverse bijeenkomsten. En het was een droom om als auteur op de boekenbeurs aanwezig te zijn.
Maar wat komt er nu? Mijn boek vat 17 jaar aan ervaring samen; betekent dit dat het ook weer zolang zal duren voordat ik genoeg inhoud heb verzameld voor een tweede boek? En als er een tweede boek komt, maakt een auto-immuunziekte dan weer deel uit van het verhaal? Of kies ik voor een ander onderwerp met als overkoepelend thema ‘zelfontwikkeling’, waar al mijn teksten in essentie over gaan? Zou ik niet beter eens een fictief verhaal schrijven?
Het ontbreekt mij niet aan inspiratie. Schrijven doe ik sowieso, met of zonder doel. Al maakt een doel hebben het extra fijn. Ik hou ervan om zinnen te sculpteren tot ze de mooiste vorm en de rijkste inhoud hebben. Tot ze min of meer lijken op wat ik voel. En het is prachtig als dat gevoel tijdens het lezen op iemand anders kan worden overgedragen.
Ik twijfel veel, maar ik zou mezelf geen twijfelaar noemen. Knopen worden resoluut doorgehakt op basis van wat mijn gevoel zegt. Gevoel is baas. Zo schep ik mijn zinnen en leven.
Motivatie vind ik iets intrigerend. Soms is het er zo fel en op andere momenten is het volledig zoek. Het vraagt om een zekere balans; zowel een gebrek als een teveel aan motivatie voelt onprettig, vooral op lange termijn. Ik vind het oké om soms helemaal niets te doen of te willen. Gewoon stoppen met ergens naar te streven. En vanuit dat gevoel van niets te moeten, ontstaat er uiteindelijk vanzelf weer zin om te creëren. Enfin, soms toch, want streefdoelen vereisen vaak gewoon discipline. Een boek schrijven, dat vraagt om discipline. Hoe groter mijn plannen, des te harder dat ik mezelf van tijd tot tijd eens een schop onder mijn kont moet geven. Dat is discipline, de grote broer van motivatie.
Maar als je iets wil bereiken dan is het hebben van vertrouwen volgens mij nog belangrijker dan motivatie en discipline. Het impliceert dat je er vanuit gaat dat het doel zal bereikt worden. Desnoods met een omweg. Vertrouwen is zoals zekerheid, maar dan zachter. Op de achtergrond liggend, ondersteunend. Licht omhelzend zelfs. Vertrouwen kan ook betekenen dat je erop rekent dat je precies krijgt wat je nodig hebt. En dat kan iets geheel onverwachts zijn. Vertrouwen verlaagt de weerstand tegen wat is en komt.
Met of zonder afgelijnd doel voor ogen, vind ik het belangrijk om in beweging te blijven. Om te blijven doen waar mijn gevoel en voorkeur naar uitgaat. Schrijven is één van die dingen. Natuurlijk vraag ik mij van tijd tot tijd af of ik wel goed genoeg ben en waar dit allemaal tot leidt. Het maakt niet uit waar ik mij in smijt, dat zijn de te verwachten twijfels die zullen er altijd zullen zijn. Er is niets ongezond aan twijfelen, maar ik wil er niet door stilvallen. Teveel twijfel tast mijn eigenliefde aan. Ik wil met consequente handelingen de twijfel steeds een stap voor blijven.
Ik heb onlangs besloten om deel te nemen aan diverse schrijfwedstrijden. Dat zijn kleine kant en klare streefdoelen. De deadline halen en tevreden zijn van mijn pennenvrucht, dat vind ik al heel wat. Winnen zou natuurlijk mooi staan op mijn cv, maar daar ben ik minder mee bezig. Ik hou van de uitdaging om te schrijven binnen een bepaald kader en tegelijk toch iets out-of-the -box te brengen.
En dan is er ook nog mijn blog. Die groeit en gaat ergens naartoe. De bestemming is nog een raadsel. Er is mij in het voorbije jaar ook gevraagd om te bloggen voor bepaalde websites. Helaas wordt dat niet betaald, maar ik heb er mij wel een nieuwe matras mee kunnen bij elkaar schrijven. Die kocht ik namelijk met de cadeaubon voor Bol.com die me ter compensatie werd aangeboden. Het lijkt me fijn om ergens een column te hebben. Om in opdracht te mogen schrijven over dingen die mij boeien. Of misschien is er wel iets anders, iets dat ik nu nooit zou kunnen raden, waarvoor ik mijn passie voor creatief taalgebruik kan inzetten.
Ik heb er vertrouwen in dat er wel iets passend op mijn pad zal komen. Al weet ik ook wel dat ik niet moet verwachten dat de kansen zomaar in mijn schoot komen vallen. Ik blijf in beweging en ik probeer mijn handelingen, gedachten en gevoelens constructief af te stemmen op mijn verlangens. Precies weten wat ik wil, is daarbij een vereiste. Soms verlies ik even mijn focus, maar ook dat heeft zijn voordelen.
