Dit is de tijd waarop ik heb gewacht. Vlak voordat de virus-hetze begon, zei ik tegen één van mijn beste vrienden: ‘er hangt verandering in de lucht.’ En hij beaamde dat. Het maakte ons enthousiast, want verandering was wat we wilden. En nu is het zo ver. De grote shift waarop we zaten te wachten en zoveel over gelezen hebben, is begonnen. We hadden het zelf zo gek niet kunnen bedenken. Ik vermoedde wel dat het moeilijk kon worden, aangezien verandering vaak een pijnlijke zaak is, maar niet op deze manier.
Een wrang gevoel sluipt in de kieren van mijn bestaan, maar ik blijf tegelijkertijd nog hopen dat het tij zich tijdig zal keren. Dat ‘ze’ het wel niet zo ver zullen laten komen. We voelden de verandering wel naderen, maar de mentale impact hadden we nooit kunnen inschatten. Nu komen al die jaren van bewuste zelfontwikkeling en introspectie van pas. Mijn persoonlijke donkere jaren hebben mij gewapend voor de collectieve duisternis. Ik kies voor de minst voor de hand liggende weg en denk dat ik er klaar voor ben. Laat maar komen.
De verandering dringt zichzelf op en beweert dat het voor ons eigen goed is. Zonder haar hardhandigheid bleven we maar blind in dezelfde richting rennen. Hardleers als we zijn, hebben we een kaakslag nodig om tot inzicht te komen. De verandering is een collectief product. Het is niet zo dat er iets extern de controle over ieder van ons heeft, nee, het is onze eigen hand die onze kaak treft. Het is de som van alle gedachten en gevoelens samen die de huidige leefwereld bepaalt. Gedachten en gevoelens die we vrijwillig, doch vaak onbewust, de werkelijkheid in spinnen. Een pandemie is het resultaat van een angstige massa, niet omgekeerd.
Ik voel me opgelucht en dankbaar als ik bedenk hoeveel persoonlijke ellende er achter mij ligt. In een tijd waarin een mondmasker enkel iets voor chirurgen was, keek ik in alle vrijheid en comfort mijn demonen in de ogen. Je moet maar eens door persoonlijke crisis gaan op het moment dat er een pandemie (= collectieve angstpsychose) uitbreekt. Misschien maakt u, beste lezer, wel zoiets mee? Ziet u, te midden van de massahysterie, ook uw eigen zekerheden afbrokkelen? Lijkt het alsof er universele krachten met een grove borstel doorheen uw leven vegen?
Alles dat achter zat, wordt bijgebeend. Voelt u ook hoe alles, op heimelijke wijze, aan het versnellen is? Alle voornemens dienen doorgevoerd te worden. Het kaf van het koren onderscheiden. Het is pompen of verzuipen. Misschien is dit een gelegenheid om u los te rukken van het verhaal waarmee u zichzelf al zo lang identificeert. Om de veranderingen door te voeren waar u voorheen nooit het lef voor had. De noodzaak kan een opening betekenen. En de wanhoop een bron van motivatie.
‘My Madness’ - Zelfportret met acrylverf op plaat - 90 x 90 cm