Velen onder ons streven naar stabiliteit, zekerheid en comfort. We noemen het ook wel ‘zoeken naar geluk’. Dat geluk nergens anders dan in onszelf te vinden is, wordt vaak over het hoofd gezien. We zoeken naar externe omstandigheden die ons intern beter doen voelen. Terwijl het de interne wereld is die kleur geeft aan de externe omstandigheden.
Ik bevond mij te midden van alles wat ik dacht nodig te hebben. Ik leefde comfortabel en was onvoorwaardelijk geliefd. Mijn situatie was voor velen benijdenswaardig. Alles was aanwezig. Oprechte dankbaarheid droeg ik jarenlang als een warm deken om mij heen.
Maar er was iets in mij dat bleef zoeken naar uitdagingen die buiten mijn comfortzone lagen. Iets zorgde ervoor dat ik over de grenzen van mijn gelukzalige bestaan heen wou kijken. Veel mensen berusten in hun comfortabele situatie tot het moment komt dat ze door omstandigheden gedwongen worden om een andere weg in te slaan. Want waarom zou je zoeken naar iets anders als je het goed hebt? Waarom zou je jezelf het moeilijk willen maken? Dat is exact de vraag die ik mezelf stelde.
Als het wateroppervlak rimpelloos is, wil ik golven maken. Onder het stille water kolkt een kracht, aangedreven door passie en levenszin. Aangetrokken tot expansie en transformatie. Ik weet dat ik goed kan zwemmen, ik vertrouw in mezelf. Ik ben mijn eigen leermeester die de moeilijkheidsgraad gradueel opdrijft. Ik geef mezelf uitdagende, maar op maat gemaakte oefeningen.
Je zou het ook zelfsabotage kunnen noemen. Ik heb mij afgevraagd of het dat is. Gezien in het licht van de zelfdestructieve aard van de aandoening die ik voor mezelf ontwierp, zou dat wel eens kunnen. Ziek zijn betekende stokken in mijn eigen wielen steken om ergens bij stil te blijven staan. Om tot waardevolle inzichten te kunnen komen. Die vorm van zelfsabotage heeft me gemaakt tot de mens die ik vandaag ben. En ook daar ben ik ontzettend dankbaar voor.
Sabotage impliceert de verhindering van een bepaalde uitkomst. Soms verhinder ik mezelf om een bepaalde weg in te slaan. Tastend in het donker, maar met een verlicht hart, begeleid ik mezelf naar de mooiste versie die ik kan zijn. Al moet ik daarvoor door het slijk kruipen. Angst is al lang geen motivator meer om niets te doen. Angst is een vriend die het beste met mij voorheeft en mij tot beweging aanmaant. Een beweging die keuze heet.
Te midden van de keuzestrijd, zei een goede vriend mij dat ik redelijkheid tegenover ongebreidelde passie probeer af te wegen. En dat zoiets onmogelijk is. Ik vond dat perfect verwoord. Het leek inderdaad redelijk om in dankbaarheid comfortabel en zorgeloos te blijven leven. Om niets anders te verlangen dan wat ik had. Om te doen wat ‘logisch’ en ‘goed’ leek. Maar wou ik dat wel? Kon ik de kolkende passionele drang naar een onzeker en uitdagend leven blijven negeren? Was het mogelijk dat deze zichzelf uiteindelijk zou uitdoven? Of zou het zich steeds op een andere wijze blijven manifesteren, totdat ik vrede nam met dat ‘onredelijk’ deel van mezelf?
De twijfel was schadelijker dan de eigenlijke beslissing. Staand in het ene leven, dromend over een ander. Het verscheurde mij. Maandenlang bestond één van mijn ondersteunende mantra’s uit de affirmatie dat ik vertrouwen had in mijn keuzes. Ook al had ik nog niet concreet gekozen. Nu de keuze gemaakt is, kan ik rekenen op dat reeds diep ingeprente vertrouwen.
Ik vroeg me natuurlijk ook af of ik geen spijt zou krijgen. Spijt knaagt, vreet energie en is schadelijk voor geest en lichaam. Spijt is achterom kijken en teleurgesteld zijn in de afgelegde weg. De destructieve kracht van spijt schuilt in zelfverwijt. Wat de toekomst ook zal brengen, ik weet nu al zeker dat ik mezelf niet kan verwijten om mijn gevoel gevolgd te hebben. Ik heb gehandeld uit liefde, ook al lijkt het oppervlakkig gezien helemaal anders.
Wie mijn boek gelezen heeft of mij virtueel volgt, zal ondertussen wel al weten dat ik de schijnbare nood aan externe bevestiging doorheen de jaren van mij af heb trachten te schudden. Nu blijkt dat ik daar redelijk in ben geslaagd. Gedachten over wat anderen van mijn beslissingen zouden kunnen vinden, nemen geen plaats in mijn hoofd. Integendeel, ik voel me omringd door liefde en begrip. En dat wekt alweer helende golven van dankbaarheid op. Het is een kwestie van focus. En bewust kiezen voor datgene en diegenen waarin ik mijn eigenliefde weerspiegeld zie.
Concreet gezien gaan al deze bedenkingen over het beëindigen van een relatie die 11 jaar stand hield. Over het opblazen van bruggen en het loslaten van bepaalde verwezenlijkingen. Onze levens waren diep verstrengeld met elkaar, maar anderzijds leefden we toch elk in een andere wereld. Ik geloof dat de tijd zal uitwijzen dat deze scheiding ons tot de meest waardevolle inzichten en groei zal leiden. Want de moeilijkste weg brengt je op de mooiste plaatsen.
We mogen dan wel uit elkaar gaan als koppel, maar dat doet geen afbreuk aan mijn appreciatie, respect en dankbaarheid naar hem toe. Ons samenzijn was een prachtig en leerrijk hoofdstuk van mijn leven.