Het verlangen naar eenwording, versmelting, vervollediging. Naar dat wat onder de uitgestrekte noemer liefde valt. Dat soort van verlangen.
Het wordt gedwee ver- en gedragen. In de zwaarte lijk ik een zeker comfort te vinden. Ik ga vrijwillig onder haar gebukt, maar ik ken ook niets anders. Mijn gebeente is ernaar gegroeid. Het voelt vertrouwd. Het is levensnoodzakelijke pijn. Al klinkt ‘pijn’ iets te scherp om intens verlangen te omschrijven. Het is eerder een gevoel van duwen en trekken tegelijk. Een onbestemdheid. Een gemis zonder contouren. Verlangen oefent druk uit waardoor er scheuren ontstaan waar uitheemse gedachten naar binnen sijpelen. Dezelfde ingang die inspiratie neemt. Elke kunstenaar draagt zijn verlangen als ware zijn enige bestaansreden een piëdestal voor haar te zijn.
Het is wel degelijk mogelijk om niets te verlangen, noch te denken. Het idee van rust overstijgend. Ik train mezelf daarin. En ik besef heel goed dat ik in essentie reeds volledig ben en niets ‘nodig’ heb. Maar in de unieke ervaring van een enkelvoudig perspectief komt verlangen gewoon bij het pakket. Meditatie en spiritualiteit zijn geen achterpoortjes. De confrontatie met verlangen is onvermijdelijk. Net zoals andere ongemakkelijke gewaarwordingen, zoals angst en jaloezie, wordt verlangen beter verdragen met mededogen. Verlangen voelen, zonder mij ervan te willen ontdoen. Zonder ernaar te handelen. Dat voelt als strijden. Mij overgeven. Toegeven. En weer opnieuw beginnen.
En dan is er dat oneindige zoeken, een onlosmakelijk symptoom van verlangen. Het lijkt nooit genoeg te zijn, alsmaar verder en dieper. Lang, maar nooit erg lang, stil blijven staan. Mijn onderbewustzijn schakelt een tandje hoger, stuwend in een bepaalde richting. Met goed voor mij waar ik nog geen weet van heb. Om dan veel later dankbetuigingen te innen, want ze wist wel dat ik deze route zou appreciëren. Ondanks de doornen en obstakels, maar geef toe, het zicht is wel de moeite. En dan huil ik omdat het inderdaad zo ontzettend mooi is.
