Deze crisis zal inzichten brengen. Dat is wat crises doen. Het is een sprong voorwaarts in ons collectief bewustzijn. Lijden doet groeien.
En als de moeilijke periode maar van korte duur is, dan is de kans groot dat we nadien weer naadloos tot dezelfde destructieve gewoontes overgaan. Het moet dus enige indruk maken en tijd nemen.
'Verloren tijd' bestaat niet. De periode van stilstand die we vandaag ervaren is heel vruchtbaar. Nu we er middenin zitten, lijkt dit natuurlijk niet zo. Het is pas achteraf dat we klaar zien in de genomen koerswijziging.
Mijn persoonlijke crisis omschreef ik in het boek 'Auto-Immuun, van ziekte naar inzicht'. Wanhoop dreef mij in een andere richting. Zonder de moeilijkheden die ik ervoer, was ik nooit geworden wie ik vandaag ben. En ik ben daar dankbaar voor.
Als ik zag hoeveel mensen zichzelf voorbij holden en hoe onbewust we omgingen met de natuur, dan kon ik niet anders dan vermoeden dat we eens tot stilstand zouden gebracht worden door een crisis. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik erop zat te wachten.
Nu het zover is, voelt het toch surrealistisch. Enerzijds ben ik opgelucht en hoopvol. Want eindelijk is er ruimte voor verandering. Anderzijds ben ik natuurlijk bang om geliefden te verliezen.
Maar elke keer dat het moeilijk wordt, weet ik dat er mooie inzichten zullen volgen. Die gedachte sterkt mij. We zijn nooit aan het verliezen, enkel aan het groeien. Onszelf aan het ontdekken. Met vallen en opstaan.
