Onderweg, ergens halverwege mijn duistere pubertijd, verloor ik de verantwoordelijkheid voor mijn leven uit het oog. Het herinneren van het meesterschap over mijn realiteit, vroeg om diepgaand lijden en evenveel contemplatie. Achteraf gezien was dit de kortste weg naar de persoon die ik vandaag met plezier ben. Het invullen en scheppen van een leven is zoveel doelgerichter en aangenamer wanneer je doordrongen bent van het besef over je verantwoordelijkheid en scheppingskracht van je leven.
Creëren doen we allemaal; ieders leven is een unieke schepping. Maar er is een groot verschil tussen bewust en onbewust creëren. Wanneer het je voorkomt dat je je pad niet zelf uitstippelt en dat alles je zomaar overkomt, dan ben je geen bewuste schepper. En dan voel je je ook niet verantwoordelijk voor wat er zich allemaal voordoet in je leven. Let wel, jezelf verantwoordelijk stellen voor je ervaringen is niet hetzelfde als jezelf met schuldgevoelens opzadelen. Je kunt je bewust zijn van je keuzes en de daaropvolgende situaties zonder daarover negatief te oordelen. Diegene die de touwtjes in handen heeft, kijkt vooruit naar het doel. Wie achterom kijkt om te sakkeren over de afgelegde weg zal gegarandeerd vroeg of laat weer tegen iets anders aanbotsen. Schuldgevoelens tasten bovendien het zelfbeeld aan.
Het woord verantwoordelijkheid heeft misschien een nogal zware bijklank. Als een last die gedragen moet worden. Een vrijheid die zich plots tegen jou kan keren. Dat maakt dat we voorzichtig handelen en onszelf hardhandig op de vingers tikken als de gemaakte keuzes leed met zich meebrengen. Nog veel liever willen we de verantwoordelijkheid naar iets of iemand anders toeschuiven dan te beseffen dat niemand anders dan wijzelf verantwoordelijk zijn voor ons lijden. Veel mensen kiezen onbewust voor deze laatste optie, ook omdat het logisch lijkt om jezelf weinig tot geen zeggenschap over het reilen van je leven toe te schrijven. Daarvoor hebben we God, het lot en toeval bedacht.
Het zal dan ook veel mensen tegen de borst stoten dat ik mezelf vereenzelvig met God, het lot en toeval. Want ik neem de volledige verantwoordelijkheid voor mijn ervaringen. Voor mijn hele bestaan. Dat betekent niet dat ik niet dankbaar kan zijn ten opzichte van ‘iets groter’ dat ik vanuit mijn menselijk perspectief niet kan vatten. Dat ‘iets’ zouden velen God noemen. Ik noem het een deel van mezelf dat (nog) ontoereikend is. Het is mijn geëxternaliseerd (onder)bewustzijn, als een reflectie van mijn interne leefwereld op mijn externe leefwereld. Alles wat in het klein plaatsvindt, weerspiegelt ook in het grote.
Intens beseffen dat niemand anders dan jijzelf de controle heeft over wat je denkt, voelt en zodus ervaart, brengt een enorm bevrijdend gevoel teweeg. Het bewust scheppen van je gewaarwordingen is een Goddelijke handeling. Maar de dualistische wereld waarin we ons bevinden, dicteert dat alles haar tegengestelde moet hebben om te kunnen bestaan. (zie mijn tekst ‘Harmonieus leven in de dualiteit: een kwestie van evenwicht in de illusies’.)
Gezien vanuit de dualistische visie, kan verantwoordelijkheid niet bestaan zonder machteloosheid. Het valt immers niet te ontkennen dat er veel situaties en sferen op ons pad komen waarvan we kunnen stellen dat we ze niet zelf gecreëerd hebben. Dat komt omdat er naast ons individueel bewustzijn, datgene waar we meester over (kunnen) zijn, ook een collectief bewustzijn bestaat. Het collectief bewustzijn is de som van alle overtuigingen, ideeën, gedachten en gevoelens van alle mensen samen. Als een massa mensen ergens hetzelfde idee en gevoel over heeft, dan is dat het gedachtegoed dat zal primeren in hun samenleving.
Helaas wordt het merendeel van de mensen gedreven door angsten, alsook zijn er weinig mensen die bewust met zelfreflectie en -ontwikkeling bezig zijn. Dit weerspiegelt zich onder andere in de cultuur en het politieke klimaat. De wereld waarin we leven, is een co-creatie.
Wie zichzelf bewust ontwikkelt en open staat voor verandering en nieuwe ideeën, doet niet alleen zichzelf maar eveneens het collectieve bewustzijn een plezier. Elke ziel die groeit vormt een bijdrage aan het grotere geheel. En vele kleintjes samen, maken één groot.
Om die reden is er niets mooiers dan elkaar te helpen en om energie en inzichten uit te wisselen. Zelfontwikkeling is op termijn altijd gericht op het vervagen van de grens die het ‘ik’ van de ‘rest’ scheidt. Jezelf ontdekken, is de wereld ontdekken. En ook omgekeerd.
Het idee omtrent het bestaan van een collectief bewustzijn is niets nieuws. Het organiseren van bijeenkomsten waarbij de mentale krachten gebundeld worden om een bepaalde energie te manifesteren, is een eeuwenoud ritueel. Het gaat dan over mediteren en visualiseren in groep. Ik denk er zelf aan om binnenkort zulke bijeenkomsten te organiseren.
Zo lijkt het mij bijvoorbeeld een mooie energetische bijdrage om collectief de liefde en dankbaarheid voor Moeder Aarde en haar vruchten te benadrukken. Om in groep te focussen op de appreciatie voor de schoonheid van de natuur, als tegenwicht voor de destructieve onwetendheid waar haast niet meer naast te kijken valt. Ik hou u in elk geval op de hoogte van deze plannen…
_____________________________________________
Na het schrijven van deze tekst, beloonde ik mezelf door een video van Teal Swan te bekijken. Ik volg Teal Swan sedert enkele jaren en nadenken over haar woorden en daarin ook vaak herkenning vinden, is voor mij een ideaal moment van bezinning en rust. Haar video genaamd ‘Responsibility (Why, When and How To Take it)’ blijkt opmerkelijk goed aan te sluiten bij mijn persoonlijke bedenkingen. Het voelt als een bevestiging. Daarom deel ik deze video graag als aanvulling op wat er hierboven geschreven staat:
