Alles wat ik nu ervaar, aan het leren ben, is exact wat ik nodig heb. Het is niets anders dan datgene dat ik aantrek. Datgene dat bij mij past. Datgene dat op mij past. Zoals een vorm in zijn mal past.
Ontwijken bestaat niet. Mijn realiteit is wat ik hier ter plekke maak. Ik kan niet weglopen van mezelf.
Het leven is liefde. En liefde is (zoeken naar) eenheid.
Elke afgelegde weg eindigt uiteindelijk weer waar hij begonnen is. De enige functie van de weg bestaat uit het transformeren van haar passanten. Het concept ‘bestemming’ is de motivator.
Alles is voor het Niets (met een lidwoord en hoofdletter om zichzelf te verduidelijken, maar alsnog niet te vatten).
Ik bedenk soms angsten die mij weerhouden om voluit te gaan, zogezegd uit zelfbescherming. Er is veel activiteit onder het wateroppervlak. Maar ik heb mezelf door. Grotendeels toch. Denk ik. Ik probeer mezelf in elk geval gade te slaan.
Het is een kwestie van wakker blijven. Bewust zijn. Observeren met een levenslustige nieuwsgierige blik, verwonderd over de veelzijdigheid van het leven. Liefst ook nog zonder oordeel. Alsof het Niets is.
Ik wil voluit leven, zonder weerstand. Alles aanvaardend dat op mij inslaat of inwerkt. Het is daarbij belangrijk om goed te begrijpen dat aanvaarden hetzelfde betekent als één worden met. Ik wil elke ervaring en haar waaier aan gevoelens en gedachten volledig opnemen in mezelf. Ook als het pijn doet, als het lastig is en als ik het liever niet zou ervaren.
Als ik mij volledig overgeef, elke ervaring immersief ervarend, zou ik mezelf kwetsbaar kunnen noemen. Een woord dat enige weerstand oproept. Niemand wil kwetsuren oplopen. Maar als schepper kan ik betekenissen transformeren. En zo maak ik van kwetsbaarheid iets kostbaar.
