Je vraagt waar mijn empathie gebleven is. Het is het koude gladde oppervlak van een gesloten hart dat je voelt. Zo lang opengestaan voor jou dat het vanbinnen begon te verweren. Dat de vochtige kilte er was ingetrokken en ik het opnieuw moest inrichten. Twijfelend aan mijn smaak. Misschien moest ik maar eens een ander kleurenpalet overwegen.
Je vergist je, ik leef nog steeds mee met alles dat mij omringt. Soms weet ik zelfs niet goed waar iets begint en ik eindig, zodanig vervlochten. Ik weet waar je vandaan komt en ik voel heel goed waar je bent. Kijkend door jouw ogen, zie ik mezelf zitten. Verkleind. Net binnen gehoorafstand, te ver om te luisteren.
Ik prijs mijn voelen. Zonder omwegen altijd daar. Enorm vergevingsgezind, gezien al die keren dat ik mijn voelen in twijfel trok. Of botweg negeerde. Ik voel heel goed of verlangen brandt, al dan niet sloopt. Het verlangen waarmee ik mezelf onderuithaal, onderschat, heb ik geleidelijk aan losgelaten. In zwijgzaamheid ben ik afgekickt. Jij nietsvermoedend in je luchtkasteel, de koning te rijk.
Ondanks alles is dankbaarheid een constante. Voor mijn versterkte alsook verruimde grenzen. Vrijgekomen ruimte voor de tederheid die me toebehoort. De contouren van eigenliefde zijn verscherpt. Ik ben elke koestering waard. Elk met hartstocht beladen woord dat mijlenverder reikt dan een bevestiging. In oprechte liefde reflecteert de beste versie van mezelf. Daar ligt het verschil.
